Iedereen is uniek en daarom zijn er ook zo veel stijlen in de sport. Zo heeft iedere ruiter of trainer zijn eigen inzichten die bij hem of haar passen. Kijk maar naar de verschillende dressuurruiters aan de top. Zo zal de één een stijl hebben die je meer aanspreekt dan de ander.
Zo ook in het grondwerk en werken aan de hand. Er zijn vele trainers en iedereen heeft zijn eigen stijl.
In voorgaande blogs heb ik al één en ander verteld over mijn visie op leiderschap en werken op connectie.
Vandaag wil ik jullie een beetje meenemen in mijn visie op het werken aan de hand. Ook hierin zie je dat er verschillen zijn. Zo is de ene trainer heel erg op de techniek , de andere meer op gevoel, de een weer met een vast systeem en de andere meer aangepast op een combinatie. En ook weer gecombineerd. En zo zijn er nog vele stijlen. En iedereen heeft weer zo zijn eigen prioriteiten voor de basis. Zo is iedereen uniek.
Hoe voelt werken aan de hand voor mij?
Werken aan de hand voelt voor mij als dansen. Ik heb vroeger een aantal jaren stijldansen gedaan. Zowel ballroom als latin.
Een goede danspartner nam je mee en wist je gevoelsmatig precies waar je heen moest zwieren. Hier was geen twijfel over mogelijk. Je was dan echt een eenheid. Een minder getalenteerde danspartner die niet zo goed kon leiden leverde bloedende en blauwe tenen op. Een wankel geheel, met een hoop horten en stoten.
Zo is het ook met werken aan de hand. Ik leid mijn paard door duidelijk mijn richting te bepalen. Waar ons gewicht heen gaat en waar onze benen en armen/voorbenen heen zwaaien. Hierdoor is mijn paard licht en loopt hij of zij op eigen benen. Ben ik dit kwijt begin ik opnieuw.
Als we lopen voel ik een ritme in mij en mijn paard haakt aan in dit ritme. Zodra mijn ritme in mijn buik veranderd zal mijn paard dit ritme (indien hij/zij daartoe in staat is) oppikken en een overgang maken of verruimen. Maar net wat mijn ritme aangeeft.
En zo hebben ook de zijgangen voor mij overeenkomstige gevoelens met bepaalde dansen. Zo voelt het aanleren van een schouderbinnenwaarts als een tango, omdat je daarin heeft duidelijk een richting aan kunt geven. Een paard zal in beginsel graag het achterbeen willen ontlasten en van de hoefslag aflopen. Door mijn gevoel van de tango voelt het paard dat ondanks dat de schouder van de wand mag komen dat het gewicht op de achterkant van de voet mag komen en dat de richting langs de wand zal zijn. Rechtuit!
Ook het omstellen naar een appuyement doet mij denken aan een tango. Maar ik wil de zachtheid van de Engelse wals. Ik ben echt dol op de Engelse wals. Wel met een goede danspartner uiteraard.
Heel vloeiend zwieren over de dansvloer. En zo wil ik ook dat het werken aan de hand voelt. Dat onze lijven goed kunnen stromen en bewegen. En iedere dag gaat dit weer een stukje beter. Tja en
helaas ben ik soms ook even de pasjes kwijt. Maar dan zetten we de dans weer gewoon opnieuw in.
Hoe voelt het werken aan de hand voor jou? Heb jij ook een sport die verweven is met het trainen met paarden?
Foto's gemaakt door: Carlijn van der Stelt
Reactie schrijven