Afgelopen weekend was ik op wedstrijd met Alegria. Ik was allemaal excuses aan het verzinnen om mij af te melden. Ik had de verenging al gebeld over de temperatuur. Ik kreeg te horen dat de paarden er vaak niet zo moeite mee hebben, maar meer de ruiters. Ik voelde mij gepikeerd op dat moment. Maar na vele pogingen onder de wedstrijd uit te komen heb ik mij laten overtuigen toch te gaan.
De vorige wedstrijd had de jury de tijd genomen mij tips te geven waar ik aan moest werken. Mijn niveau voor de B was prima, maar voor de L moest het allemaal echt een stuk stabieler in de aanleuning. Iets wat een drama is met Alegria op vreemd terrein. Haar postuur doet mensen vaak denken dat ze een koele kikker is, maar deze dame is een enorme binnenvetter. Op wedstrijd heeft ze dan altijd even tijd nodig om te kunnen ontspannen in de baan en licht te kunnen worden. Echter is hier op wedstrijd geen tijd voor. Het is binnenkomen en al vrij snel moet je starten met het rijden van je proef. Met als gevolg dat ze tegen mijn binnenbeen in komt en tegen mijn hand is bij verandering van richting en gang. En deze sterke dame is dan echt sterk.
Maar de afgelopen weken hebben we doelgericht gewerkt om te zorgen dat we dit keer wel die winstpunt in de wacht gingen slepen. Zo heb ik o.a.in het werken aan de hand geoefend om vanuit het achterwaarts weg te draven voor meer afdruk. En heb ik de traversbalk gebruikt om haar leniger te maken voor het scharen in het wijken. Wat echt een uitdaging is voor mijn overbouwde dame. Haar billen willen liever omhoog en naar achteren dan naar beneden en naar voren. En in het rijden ben ik zeer consequent geweest in het tegen de hand in komen. We hebben echt veel vooruitgang geboekt.
Nu was dan het moment daar…..weer voor de jury verschijnen. Ik was echt nerveus. Bang voor een teleurstelling. In de B liep ik er erg tegenaan dat hoe veel fijner Alegria ook de proeven door ging. In de punten was het niet terug te zien. Hoe beter het wordt hoe minder zichtbaar het is hoe moeilijk het allemaal voor haar is. Dus de punten bleven gelijk ondanks dat de eerste proeven echt een heel ander niveau waren dan de laatste B proeven die wij hebben gereden. Mijn angst was dat dit in de L1 weer het geval zal zijn. Dat alle progressie niet terug te zien is in de punten.
De voorbereiding op de dag van de wedstrijd....
Op stal was ik dit keer alleen. Meestal heb ik veel hulp in de voorbereiding, maar dit keer waren Alegria en ik alleen samen. Ze voelde zo fijn in haar contact. Tijdens het vlechten bleef ze mij steeds knuffelen en kriebelen. Ze was heel zacht in haar contact. Het was echt een intieme gezellige voorbereiding met Alegria. Tijdens het vlechten heb ik haar dan ook heerlijk platgekust en overgoten met complimentjes. Ik had echt het gevoel dat ze voelde dat ik echt even een boost nodig had. En ik had zo’n gevoel van: ze gaat het echt even voor mij doen vandaag. Ze had zo’n fijne mindset.
Eenmaal onderwerg kreeg ik ook van Geranne nog het mooie inzicht dat haar spanning die ze tot nu toe had ook positieve spanning kon zijn. Dat ze gewoon echt “AAN” ging. Dit gaf gelijk een ander gevoel. Als ik thuis op haar stap heeft ze inderdaad ook altijd zo’n enthousiast eerste rondje door de baan waar ze vlot en luid briesend de baan door gaat. Het eerste rondje draait eigenlijk altijd om de rust en concentratie erin brengen. En ze maakt zich op wedstrijd graag zichtbaar.
Toen ik de auto uit stapte op het wedstrijd terrein sloegen de zenuwen weer toe. Echter was Alegria dit keer de rust zelve. Ze stond ontspannen en zacht te wachten hoe ze klaar gemaakt werd voor het losrijden. Ook eenmaal erop voelde ze heel tevreden en met goede zin.
Ik besloot in de losrijbaan haar gelijk leiding aan te bieden i.p.v. rond te laten kijken in de bak. Bij binnenkomst in de losrijbaan vroeg ik direct haar concentratie en medewerking. En tot mijn grote vreugde liet ze zich hier fijn in leiden. Ze liep heerlijk in de losrijbaan. Ik zat er met een big smile op. Wat gaf ze meteen een lekker gevoel.
Toen we gingen wisselen naar de buitenbaan kwam ineens weer de sterke Fries in haar naar boven. Ik besloot hierin niet mee te gaan. Ik sprak haar vertrouwen toe. Sloot mijn hand en reed haar voorwaarts. En in tegenstelling tot de voorgaande wedstrijden ging ze hier gelijk in mee en begon weer te ontspannen.
De eerste proef liep geweldig. Ik kon mij niet anders voorstellen dan dat de eerste winstpunt wel binnen moest zijn. Ze had het zo goed gedaan. We waren zo fijn samen. Het wijken ging wel iets minder goed dan de vorige wedstrijd, maar alle andere onderdelen gingen zoveel beter.
De 2e proef waren we allebei iets minder goed geconcentreerd, maar alsnog best een aardige proef gereden. Ik was zo gelukkig. Wat was dit gaaf! We waren zo’n team. Die temperatuur deerde haar inderdaad niet. Ze had amper gezweet?! Ze was zo cool en blijkbaar heeft ze inmiddels een geweldige conditie.
We hebben haar daar lekker verzorgd, afsponzen, slobber, water. Knuffels…heel veel knuffels. We hebben haar op de trailer gezet en liepen terug voor de punten. Ik durfde ze zelf niet op te halen. Gelukkig haalt Geranne ze met liefde voor mij op zodat ze mij kan voorbereiden indien nodig. En de punten….waren weer rondom die 170. De eerste proef 174 en de tweede 170 punten. De moed zakte me in de schoenen en ik voelde mij enorm afgewezen met mijn paard. Voor het eerst heb ik stille tranen laten rollen op het wedstrijdterrein. Ze liep zo fijn. Ze liep zo veel beter dan de vorige wedstrijd en weer was het niet in de punten te zien. Hoeveel we ook verbeteren. Het wordt nooit beloond. En dat is enorm heftig. Mijn knappe Alegria had de punten verdiend vond ik. En ik ook. Ik train mijn paarden allen zo fanatiek en met respect voor hun lichaam en geest. En Alegria heeft alles gegeven. En nog is het niet genoeg. Ik was zo boos van binnen dat ik er helemaal mee wilde stoppen. Ik voelde mij niet welkom.
Twee dagen lang was ik er verdrietig van. Ik voelde mij zo verslagen. Ik kan er niet bij dat zo veel verbetering niet beloond wordt. Maar na twee dagen rondgelopen te hebben met een gekwetst hart kwam de ram weer in mij naar boven: Ik zal ze eens wat laten zien! Ik heb mij voorgenomen mij pas weer in te schrijven als Alegria nog krachtiger de baan door kan dan dat ze nu al doet. Ik voel mij uitgedaagd en mijn creativiteit is geprikkeld.
Vandaag liep ze voor mij de sterren van de hemel in het werken aan de hand. Waar ik eerst twijfelde of er nog meer ruimte te vinden is in het wijken had ze nu af en toe een paar passen waar ze echt tjoeptjoep zijwaarts ging in draf. Mijn mond viel open van verbazing. Als we dit uit kunnen bouwen naar meer passen en straks ook met mij nog op haar rug dan moeten die punten wel een keer voldoende zijn voor de 180. Dat vertrouwen is nu terug. De 190 punten range geloof ik niet zo hard in. Ze blijft een pony, met korte benen, lange rug, onderstandig en extra gangen. Dus het zal niet het paard zijn dat de jury omver blaast. Daar ben ik al wel achter. Mij blaast ze gelukkig wel omver. Wat een powerwoman is zij. Ook de piaffetraining was krachtiger. En de travers in draf in werken aan de hand werd krachtiger en met meer buiging. Iedere keer verbaasd Alegria mij weer met haar schoonheid. Wat ze allemaal kan met haar moeilijke lijf. En soms is ze oersterk, maar ik heb vandaag weer mogen proeven van een extra graad in lichtheid bij haar. En dat geeft mij weer moed toch door te gaan. Ik ben benieuwd wanneer we weer gaan en wat ze allemaal nog in huis heeft. We trainen fanatiek door in onze eigen tijd. Ik blijf bij mezelf en geef ons de tijd die we nodig hebben. En we melden ons als we er klaar voor zijn. En dan ben ik erg benieuwd wat er dan gebeurd.
Hieronder een videostukje uit een recente training met Alegria:
Video travers in werken aan de hand
Reactie schrijven